'Hopelijk leren we uit deze crisis om nog efficiënter te leren en te werken'

Vincent Buyssens, docent innovatie en communicatie, geeft ​ les over de impact van technologie - en dus ook van de hele game-industrie - op de samenleving. Meestal is dat in een aula, voor de studenten van Communicatiemanagement en International Communication and Media, maar nu we allen uitgeteld zijn door het wereldwijde game Corona en verplicht thuis zitten, dacht hij: 'Ik maak van de nood een deugd en geef mijn les in World of Warcraft.' Geen mal idee, zo bleek, want het nieuwtje ging snel viraal en het haalde ook de krant. Voor de niet-spelers onder ons: World of Warcraft is een populair rollenspel waaraan miljoenen mensen of hun personages wereldwijd het ​ opnemen tegen hun virtuele vijanden.

'Ik ben altijd al een fervent gamer geweest', zegt Vincent. 'In het middelbaar al en ook toen ik nog Journalistiek op Thomas More studeerde. Ik geef onder andere les over de maatschappelijke impact van games en nu dat niet meer kan op school, leek de tijd mij rijp om het zo eens te proberen. Nu, World of Warcraft is een 'zwaar' spel, je hebt er heel wat bandbreedte voor nodig, dus heb ik mijn game gestreamd via Twitch, dat is een streamingplatform voor gamers. Een paar studenten hebben me trouwens geholpen om de les op te zetten en een aantal studenten zat bij mij in de game zelf, maar de meesten volgden het op de streaming. Iedereen kon reageren of vragen stellen via de chat. Het was een geslaagd experiment, denk ik. Voor herhaling vatbaar'.

Eigenlijk, zo blijkt, is het precies dat wat Vincent zijn studenten wil leren: wat de kracht is van online gamen en de hele industrie daarrond, maar ook wat de gevaren zijn, hoe spelers onbewust beïnvloed en gestuurd kunnen worden, niet alleen in hun consumptiegedrag, maar ook in hun politieke overtuigingen.

'De economie die achter de games schuilgaat is gigantisch', zegt Vincent. 'Er zijn gamers die op YouTube miljoenen volgers hebben en zoveel inkomsten genereren via advertenties, dat zij de sponsorgelden van de industrie niet meer nodig hebben. Hun humor, hun stijl, hun boodschappen zijn een eigen merk geworden, zij hebben een grote invloed op hun volgers en dus ook macht. In de Verenigde Staten zie je dat bepaalde ideologische groeperingen, vaak van de Alt-Right-strekking, daar handig op inspelen en zo eigenlijk de kracht van games en de algoritmes van YouTube en andere kanalen misbruiken om ​ hun boodschappen te verspreiden. In België is dat allemaal veel minder, maar dat wil niet zeggen dat we ons niet bewust moeten zijn van de impact die technologie op deze niches kan uitoefenen. Gamers worden vaak weggezet als een wat aparte doelgroep, die een beetje buiten de samenleving staat. Gamen als een daad van verzet, van anders-zijn. Daarom is het belangrijk, denk ik, dat we dit goed opvolgen en dat mensen als ikzelf een tegenstem bieden en aan bewustwording werken, de mechanismen tonen en uitleggen.'

Lesgeven is niet het enige spel dat Vincent bedrijft, hij is een echte digitale duizendpoot, die van alle markten thuis is, een moderne docent, die niet boven maar tussen zijn studenten staat als coach, inspirator en medespeler ...

'Naast mijn job bij Thomas More, werk ik ook als free lance digitaal strateeg', zegt hij 'Voor mij is dat een ideale wisselwerking, het lesgeven is voor mij ook een manier om mijn kennis, wat ik elke dag leer, te documenteren en op te slaan en via de interactie met mijn studenten, ervaar ik wat hen bezighoudt en leer ik ook van hen. Dit is mijn tweede jaar bij Thomas More, ik ben begonnen bij Media en Entertainment Business en nu dus bij Communicatiemanagement en ik vervul zowat de rol van social media-expert; Ik ben blij dat ik hier de kans krijg om mijn ding toe doen en zelf mijn weg dit zoeken in dit vak.'

'Zo kan deze catastrofe hopelijk ook iets goeds opleveren: een groeiend besef dat er middelen voorhanden zijn om efficiënter te werken en te leren en onze tijd beter te gebruiken.'

Zo kan deze crisis ook voor het onderwijs een wake-up call worden, denkt Vincent, en een boost geven aan allerlei vormen van afstandsonderwijs, zowel voor docenten als studenten.

'We zitten nu allemaal in hetzelfde schuitje', zegt hij. 'En we beginnen ons te realiseren dat we allemaal aan hetzelfde zeel moeten trekken, dat onze oude patronen niet meer werken, nu we allemaal binnen zitten en dat we oplossingen moeten bedenken als we vooruit willen. En mijn studenten willen vooruit, dat merk ik nu al, zij willen naar dat tweede of dat derde jaar in september en focussen op hun projecten en op tools die we kunnen gebruiken om toch te leren en te werken. ​ Zo kan deze catastrofe hopelijk ook iets goeds opleveren: een groeiend besef dat er middelen voorhanden zijn om efficiënter te werken en te leren en de tijd die we nu allen plots in overvloed hebben, beter te gebruiken.'

(wm)

In de pers