'Ik had docenten met zoveel passie dat ik nog meer verliefd werd op dit beroep'

'Ik zat in mijn eerste jaar Japanologie in Leuven', zegt Helene (23). 'Interessant, maar er ontbrak iets. Ik miste iets praktisch, iets spannends. En toen kreeg ik een soort openbaring.'

Ik zat op kot met een jongen die een aangeboren hartafwijking had. Op een dag sta ik in de keuken en hij komt naar mij. 'Helene, ik voel me niet goed', zegt hij. Kunt gij mij naar de Spoed brengen en toen ik daar in het ziekenhuis zat te wachten, dacht ik: 'Dit is het gewoon, dit is het.' Ik ben thuisgekomen en ik heb gezegd: 'Ik wil verpleegkunde gaan doen.' Mijn ouders vielen bijna van hun stoel, ze hadden dat echt niet zien aankomen, ​ maar ik heb het been stijf gehouden en nu ben ik daar heel blij om. We woonden in Beerse, maar ik wou liever in Leuven blijven bij mijn vriend, op kot, maar daar stuitte ik op een 'njet' van mijn ouders. Ik mocht elke dag op en neer naar Turnhout. Maar kijk, achteraf ben ik ook daar heel blij mee.

Je hebt aansluitend op je bachelor direct een master gevolgd?

Ja, dat klopt, ik heb lang getwijfeld, ik wilde eerst een banaba intensieve zorgen doen, maar er was toen al sprake van de verlenging van de opleiding tot vier jaar, en ik ben dan maar weer naar Leuven getrokken. Uiteindelijk is me nu wel duidelijk geworden dat ik het liefst gewoon met mensen werk. Ik ben perfect gelukkig hier op Orthopedie, ik zit in een fantastisch team, ik kom elke dag graag naar mijn werk, intensieve is zeker spannender maar de sfeer hier op de afdeling is top. En mijn master? Ach, ik zie wel, dat is iets voor later, ik vind dat je voor de meeste 'masterfuncties' toch een aantal jaren ervaring nodig hebt. Ik ben daar nog niet klaar voor.

Dé verpleegkundige, die bestaat niet, het is een beroep dat je op heel veel plaatsen kunt uitoefenen, in de meest diverse rollen.

Je bent erg enthousiast over je bacheloropleiding bij Thomas More.

Ja zeker, ik zeg niet dat we na drie jaar voor honderd procent klaar waren voor het werkveld, maar de basis was er zeker wel. Ook in het schakeljaar in Leuven merkte ik dat ik een voorsprong had op mijn medestudenten van andere hogescholen. Weet je, ik heb in mijn opleiding op veel ziekenhuizen stage gelopen en soms was dat niet evident zonder rijbewijs, als je op een feestdag op 4 uur 's nachts een bus moet pakken, maar nu zie ik de meerwaarde daar wel van in. Ik ben er beter uitgekomen dan collega's tijdens hun opleiding die 'embedded' waren in één ziekenhuis. Het enige wat ik betreur is dat ik mijn vriend drie jaar heb moeten missen (lacht).

Ik ben ook blij dat ik voor de bachelor gegaan ben. Zeker nu die verlengd is tot vier jaar krijg je daarmee een heel sterke basis, theoretisch én praktisch. Je leert ook kritisch denken, meedenken over de kwaliteit van de zorgprocessen ook.

Ik ben echt een blije verpleegkundige. In mijn eigen kringen merk ik veel respect en ook dankbaarheid ergens. Mijn vrienden zeggen dat zij dat niet zouden kunnen, dag en nacht klaarstaan, en mijn vader vindt het een nobel beroep. Zelf zie ik dat niet zo, ik wil de last van mijn patiënten mee helpen dragen in de korte tijd dat ik bij hen ben en daar put ik voldoening uit.

Hoe zie je jouw toekomst als verpleegkundige?

Ik hoop in eerste instantie hier te kunnen blijven, en als ik later iets met mijn master wil doen, dan kies ik voor het onderwijs. Ik had op Thomas More docenten die met zoveel passie hun verhaal deden dat ik nog meer verliefd werd op dat beroep. Dat hoop ik later ook te kunnen: inspireren. Want dé verpleegkundige, die bestaat niet, het is een beroep, dat je op heel veel plaatsen kunt uitoefenen, in de meest diverse rollen.

(wm)

Inspireert dit verhaal jou en wil je meer weten over de bachelor Verpleegkunde, bezoek dan onze website of kom eens langs op een van onze infomomenten.