"Stem van studenten niet langer te negeren: België moet bijbenen met stagevergoeding"

Als directeur Studentenbeleid van een praktijkgerichte hogeschool volg ik met belangstelling het debat over stagevergoedingen. De vraag van de Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS) voor een verplichte onkostenvergoeding bij stages in het hoger onderwijs verdient aandacht, maar ook een analytische blik. Eén die rekening houdt met zowel de belangen van studenten als de complexe realiteit van het werkveld.

Eén ding is glashelder: stages zijn onmisbaar. Daarom zijn ze het kloppend hart van onze Thomas More-hogeschool. Tegelijkertijd is de realiteit die de VVS schetst herkenbaar. Wanneer een stagiair in de zorg om 4 uur 's morgens moet beginnen en geen vervoer heeft, dan faalt het systeem. Het feit dat 58% van de studenten moeite heeft een geschikte stageplaats te vinden, vaak om financiële redenen, is een alarmsignaal dat we niet kunnen negeren.

Oplossingen uit het buitenland zijn leerrijk. Ik las dat het VVS Nederland aanhaalt als voorbeeld: daar komt de stageplaats tussen bij een treinabonnement of bij andere kosten die je moet doen voor je stage. De vraag naar een onkostenvergoeding begrijp ik. Daarnaast maken we best ook een onderscheid tussen reguliere stages als onderdeel van het curriculum en vrijwillige stages. Bij dat laatste is wellicht een basisloon te verantwoorden.

Maar laten we eerlijk zijn: de praktijk is weerbarstiger. Als hogeschool zien we flinke uitdagingen. Onder meer de zorg- en onderwijssector schreeuwen nu al om personeel. Het laatste wat we willen, is dat stageplaatsen verdwijnen door verplichte vergoedingen. De draagkracht per sector verschilt sterk. Commerciële bedrijven hebben misschien de financiële ruimte. Ziekenhuizen dan weer niet. En net daar zijn onze stagiairs onmisbaar voor hun dagelijkse werking.

Als directeur Studentenbeleid van Thomas More wil ik graag actief meedenken over een werkbaar model, maar kijk ik vooral richting politiek. Weet dat we dit academiejaar 157.407 hogeschoolstudenten tellen. Dat zijn er 9.000 meer dan vorig jaar. Maar helaas groeit de financiering niet mee. De geldkraan draait steeds verder dicht, terwijl de studentenaantallen blijven groeien. Vorige maand nog vroegen we met de Hogescholenraad om oplossingen bij de Vlaamse Overheid. En nu roepen ook onze studenten zelf om hulp. Wanneer komt het antwoord? Wanneer de reddingsboei?